246
Í øldir hevur staðið her
Guðs kirkja, náðilonin,
sum vígd til halgan anda er,
Guð faðir og Guð sonin;
her hoyra vit tað gleðiorð,
sum býður okkum barnakor
og frelsu av Guðs náði.
 
2. Til lærusveinar vígdust vit
við skírn í halgum navni,
í trúgv vit vórðu borin fram
til vernd í Jesu favni.
Guðs ríki hoyrir slíkum til,
hann fegin okkum boða vil
í sínum halga orði.
 
3. Sum fermd vit søgdu Guði ja,
at vraka alt tað illa;
skjótt dregur synd mót deyðans vað,
hon vil mær lívið spilla.
Men Jesu armur heldur fast,
hann myrkurs veldi hevur bast,
lagt nýggjan veg til himna.
 
4. Hann vegur gjøgnum lívið er
við anda og við orði,
hann troyst og signing okkum ber
og náð við altarborðið.
Bert Jesu blóð tað offur er,
sum deyðans brodd til einkis ger
og gevur lív um ævir.
 
5. Í øldir væl í kirkjum vart
er lívsins orð títt reina;
lat, Harri, náðarljós títt bjart
her hjørtuni sameina,
so alt til tína æru er,
hvør hugsan og hvør dagsins gerð.
Tøkk fyri kirkju tína!
 
Niklas Mikkelsen 1983.
Lag: sum Sl. 325.