33
Ævinnar faðir, við góðsku tú valdar,
himin og heimur, teir lýða tín mátt.
Skapaði, Guð, tú tær fjøldir ótaldar,
sum nú lovsyngja og prísa tær hátt.
Skuldi eg eina í ósketni gloyma
tað, tú Guð faðir í náði gavst mær?
Heldur eg vil lata tøkkina stroyma,
venda mín huga og anda at tær.

2. Tú vart mær góður og vildi meg náða,
áðrenn eg lærdi at nevna títt navn.
Mangan mær hjálpti úr vanda og váða,
tók meg í kærleika inn í tín favn.
Tó at eg aldri til fulnar tað skilji,
ið mær best tænir til likam og sál,
altíð títt vakandi eyga og vilji
sýna mær vegin og vísa á mál.

3. Sjálvt um tú loyvir, at mær verða fyri
trongdir og vandar á roynslunnar stund,
veit eg, at tú ert mær faðir og hirði,
veitir mær náði og lættir mær lund.
Tyngdi meg syndin og nívdi mítt hjarta,
andi tín veitti mær ugga og troyst,
tá tú mær segði, at miskunn tín bjarta
burtur úr syndini hevði meg loyst.

4. Gekk eg á heimsins tí glerstoytta vegi,
Sátan og syndin tá lokkaðu meg.
Har varð eg bundin av syndanna megi,
gloymdi meg sjálvan, tín himmal og teg.
Ikki tú gloymdi meg, Guð, nakra løtu,
altíð tín kærleiki eygleiddi meg,
rætti mær hond og meg studdi á føti,
leiddi meg inn á tann himmalska veg.

5. Jesus, eg lati nú tøkkina stroyma,
vendi nú huga og sinni mót tær.
Aldri, nei ongantíð kann eg tað gloyma,
at tú í kærleika synd mína bar.
Tær nú eg takki og eyðmjúkt teg æri,
lovi og prísi tær, frelsari mín.
Himmalsins allur óteljandi skari
syngur um ævir ein lovsong til tín.

V. Hjort. Sigv. Kristiansen 1979. Lag: sum Sl. 10.