295
Mín vón og øll mín gleði
er summartíðin sæl,
sum Guð á sínum degi
oss ævigt veita skal;
tá jørð og himmal trína
í nýggjum líki fram,
hvør skapningur tá skína
í dýrdarljósi man.
 
2. Tá sól og stjørnur glógva
í ringi túsundfalt,
sum himna perlur nógvar
tær lýsa yvir alt,
ið býr á tempulsteinum,
har Harrin sjálvur er,
og lívsins á ta reinu,
sum fram við teimum fer.
 
3. Men her í trongum dølum
ei muður mæla kann
um dýrd í himnasølum
og um Guðs friðin tann,
sum andin okkum gevur;
bert har vit kunnu sjá
tað, sum var troystarvegur,
og sum vit trúðu á.
 
4. Har endar allur tregi,
ei hoyrist klagurødd,
alt vent er nú til gleði,
av longsli sælan fødd;
um Harrans ljósu trónu,
har gleðin er ótøld,
við lívsins gyltu krúnu
er halgimanna fjøld!
 
5. Tey okkum skulu fevna
og ikki skammast við,
oss systkin síni nevna,
og ganga oss við lið
og fagnarliga møta
tí, sum fullkomið er
av gróðrinum tí søta
í Kristi frelsugerð.
 
6. Tað, einki oyra hoyrdi,
og einki eyga sá,
tað, eingin hugsa tordi,
vil Guð tá vísa á;
í klárum himnahøllum
er lívsins gáta loyst,
tá Guð er alt í øllum,
og náðin er útoyst!
 
7. O, Guð vár, tær til heiður,
av miskunn, sum tú gav,
legg hagar várar leiðir,
ið sól ei fer í kav!
Veit okkum trúarmegi,
til stundin kemur sæl,
sum tú á tínum degi
oss ævigt veita skal!
 
J. Walter 1552. Sthen 1578.
S.A. Weihe 1972.
Lag: Sl. 229.