302
Eg hómi eitt land
handan handastu íður,
tað einasta landið um ævigar tíðir;
tá nátt mær er myrkast og myrkrið mær svartast,
tá lýsa teir ættlandsins vitar mær bjartast.
 
2. So sáran tá leingist mær
landið at skoða,
sum frægir í forðum mær frá hava boðað,
tí har er ei heyst, eingin baldrutur vetur,
har er bara summar, og sólin ei setur.
 
3. Eg takki tær, Guð mín,
at tú handan hav mær
í landinum borgararættindi gav mær;
leið tú meg ta leið, sum tú legði til landið,
har tú ræður eina, tín sonur og andi.
 
Steingrím Niclasen 1987.
Lag: sum Sl. 44.