316
Høvdingi vár!
Vit í ungmannaár
glaðir í bólk um teg standa;
Guðs ríki gist
hava hirðmenn hjá Krist',
ansa ei stríð ella vanda,
fróir vit fara til Harrans her,
Kristus, vár kongur, á odda er.
 
2. Høvdingi vár!
Vit í manndómsins ár
kempa og særast og bløða;
deyðin sum mál
vekur angist í sál,
sár kom tú okkum at grøða;
hjálp tú, tá fíggindin harðast slær,
harri, í stríði statt okkum nær.
 
3. Høvdingi vár!
Tá tey snjóhvítu hár
koma við verkum so vándum,
iðran er sterk
um várt hálvgjørda verk,
svørðið er gloppið úr hondum,
hoyr, tá vit rópa til tín av makt:
«Høvdingi, tak vára síðstu vakt!»
 
4. Høvdingi vár!
Tá ið hermansins sár
sløkkja tað deyðmóða eyga,
kom tú tá brátt,
lat tað lýsa á nátt,
før okkum heim gjøgnum deyða;
vegin, tú sjálvur gekst ongum við,
lat okkum ganga við tína lið.
 
G. Bruun.
Lag: Sl. 165 a og b.