493
Eg ungur var og fattur við,
nú elli niður nívir;
brátt opnar foldin deyðans lið,
til dust mítt likam blívur,
til himna leingist sálin mín
at hitta holla hirða sín,
har fylgið savnað blívur.
 
2. Mær gjørdust hár av elli grá
í heimsins stríði harða,
rættvísan mann eg aldri sá
av Guði gloymdan verða;
um enn hann flikar djúpu sár,
hann turkar aftur øll vár tár,
vár faðir man hann vera.
 
3. Mong ættarlið eg hvørva sá,
í deyðans favni lenda,
og rík og fátæk, høg og lág
tað sama øll at henda;
og dagur kemur, dagur fer,
Guðs náði nýggj hvønn morgun er,
ið hann man okkum senda.
 
4. Tað er so gott, tá verðin meg
ei longur at sær dregur,
á heimferð glaður gangi eg
frá øllum tí, hon gevur;
har míni kæru vænta meg,
og Jesus, sum mær bjargaði,
ein bústað til mín hevur.
 
5. Sum Símun búgvist eg á ferð
heim hjá tær, Guð, at vera,
sum akurin, ið staðin er
og búgvin til at skera;
tú heystsins harri, Jesus mín,
nú leingist sál mín' heim til tín,
hjá tær er gott at vera.
 
J.O. Wallin. Jóan Chr. Poulsen.
Lag: Sl. 51.