502
Við náði í Guðs hjarta,
sum Jesus okkum vann,
tá hann leið deyðan svarta
for syndasekan mann,
eg eina meg vil ugga.
Mín trúgv og alt, meg ber,
er fjalt í náðiskugga,
um Sátan vreiður er.
 
2. Á náði mær í hjarta
eg hvíldi drúgva stund,
í syndamyrkri svarta
eg fann ei trygga grund.
Eg trúði, tá eg kendi,
mín synd nú vunnin var;
í mótloysi eg lendi,
tá hon tó sigur bar.
 
3. Men í tí svára stríði
gav Guð mær greitt at sjá,
at betri grund hann legði
hjá mær at hvíla á.
Á náði í Guðs hjarta,
sum Jesus okkum vann,
tá hann leið deyðan svarta
for syndasekan mann.
 
4. So tíðum má eg læra,
at undarligt tað er,
eg brennandi kann vera,
og so er kalt og gler.
Eitt má eg greitt mær gera:
hjá Guði skiftir ei,
til háð og spott skal verða
mítt egna ja og nei.
 
5. Tann ogn, sum mín er vorðin
við Kristi dýra blóð,
í dópinum mær borin,
bert hon er føst og góð;
hon hvílir í Guðs hjarta,
og á tað gávubræv,
úr krossins myrkri svarta
Guðs sonur okkum gav.
 
C.O. Rosenius 1844. Torkil Beder.
Lag: sum Sl. 230.