535
Nú árið tað hvarv og fór undir kav,
og aldri tað aftur kann leita.
Nú horvin tann gleði og tregi, tað gav;
tað samfast er runnið í aldanna hav.
Vit rúm tí í minninum veita.
 
2. Men hvat er at minnast? Og hvat er tað tó,
tú helst skal í minninum goyma,
nú árið mót fjarløgdu leiðunum vóð?
Tað mesta er horvið í gloymskunnar sjó;
- ei miskunn várs Guðs er at gloyma.
 
3. Hon birtist á vári sum vermandi sól,
sum gróður í summarsins líðum,
um heystið í stormi sum skjøldur og skjól,
sum skínandi himin og gleðirík jól
á vetrarins frostkendu tíðum.
 
4. Hon birtist og roynist sum svalandi lind
á glitrandi sólføgrum degi.
Hon birtist sum vernd fyri trega og synd,
hon birtist tó skærast sum frelsarans mynd,
sum lýsir oss lívsleið á vegi.
 
5. Nú tøkk fái Guð fyri gleðiligt ár
og góðar og grógvandi tíðir!
Nú tøkk fái Guð, at grødd vórðu sár,
og tøkk fái Guð, at sum døgg hvurvu tár!
Alt broyttist til signing um síðir.
 
6. Ja, veit okkum, Drottur, eitt góðskufult ár
og góðar og signaðar tíðir!
Veit himniska døgg gjøgnum harmanna tár,
veit himniskan frið fyri frelsarans sár
og ævi í himni um síðir!
 
Valdimar Briem. Robert Joensen.
Lag: sum Sl. 41.