571
Nú hvíld er yvir bygd og bý,
dagsstrevið enda fær;
blítt mánin brosir til sítt ský,
til stjørnu stjørna sær.
 
2. Og havið kyrt og silvurbjart
tók himin í sín favn;
tú bát at landi koma sært,
hann prísar Harrans navn.
 
3. Á jørð, í himnum kvirt er nú
og friður víða hvar;
tú stillist við, heimleysi tú,
ið býrt í barmi mær.
 
4. Um einhvør sál teg skilir ei,
o, hjarta, blíðka lund,
í kvøld tann friðareingils leið
gár yvir bygd og sund.
 
5. Sum tú hann er á fremmand' gátt,
í himni eigur bú,
men tó í stillu stjørnunátt
hann dvølst nú her sum tú.
 
6. Tín aftansong av honum kenn:
Hav frið á jørð, hvør sál!
Um gøtan skilst, er okkum enn
Guðs himin eittans mál.
 
Ingemann 1823. A.C. Evensen.
Lag: Sl. 242.