693
Tung og døkk hin kvirra nátt
yvir landið sígur.
Heim úr fjøru fuglur brátt
stillisliga flýgur.
Skýmir skjótt um sand og sker,
tað er myrkt umsíðir.
Góði Guð, tú hjá mær ver,
meðan tíðin líður.

2. Ver mær hjá, tí uttan teg
einsemi meg ræðir!
Ver mær hjá, tí uttan teg
altíð okkurt bagir!
Halt við tíni faðir hond
mær í tínum heimi!
Loys av mær øll myrkurs bond,
so eg óttan gloymi!

3. Lat meg kenna hvørja ferð,
lívið gerst mær oyðið,
at tú, faðir, hjá mær er
og at eg teg eigi!
Og tá nátt í barmi mær
hjartað bindur niður,
veit mær vón og troyst frá tær,
vinn mær ljósins sigur!

4. Og tá meg á sóttarsong
deyðans nátt skal hylja,
lat meg hoyra morgunsong,
so eg rætt kann skilja:
Tínir fuglar eru tað,
meg í morgin ugga
har, vit altíð hava dag,
aldri náttarskugga.

5. Stendur nátt á heimsins gátt,
valdar náttarfriður,
kámt í glugga brennur brátt
vøkuljósið niður.
Tú, ið linnar sorg og neyð,
veit, hvat okkum bagir,
lýsir upp hin myrka deyð,
takk, tú ljósins faðir!