695
Nú breiðir várið út sítt skrúð,
fuglurin kom til landa
og leitar til tey fornu bú,
sum blómukransað standa;
hann sigur út um víðan vøll:
“Harrin, hann er so góður.”
Frá havsins grund til hægstu fjøll
er allur skapningur fróur.

2. Í lyngi tutlar lógvin blíð:
“Lívið er sól og sæla.”
Um morguntíð í bjørtu líð
tey kátu lombini spæla;
er móðir enn teim fjálg og góð,
ivaleyst Guð er betur;
hann skilir væl tey takkarljóð,
sum lítil títlingur letur.

3. So syngi Guðs børn glaðan song
rungandi hátt um haga;
har ljómar sól á tjørn og ong,
í gulli fípurnar vaða.
Er arma jørð so fríð at sjá,
hvat man tá himin vera!
Hvat gleði man várt hjarta fá,
tá einglar heim okkum bera!