1. Landið, eg bar við mær inn um skúlagátt,
tað livnaði og vaks í mínum huga
tey fyrstu ár, tá bæði stórt og smátt
var fyri eygað undurverk at skoða,
tá átti grótið lív og tinnuglóð,
Ein stjørnuglæma stóð úr hvørjum broti,
mín sál var gróðrarmikil, kvæm og góð,
so fríð og glað sum grønur keldutroti.

2. Landið! Fjøll og strendur, ber og veðurbrýnd
og líðir, dalar við so ljósum yndi,
og fólkið – fjøld av ættarliðum týnd
á tíðarhavi – skapaðu mítt lyndi,
á hesum lendi gróðursett mín sál
skal menna seg og mátt úr bókum súgva,
í lívsins bjargalendi søkja mál
so djarvt sum orð og mannahugsan flúgva.

3. Havið, eg bar við mær inn um skúlagátt,
tað hav so víða fløtur sínar breiðir,
á sveimi hugur bæði dag og nátt
við teim, sum fóru fjarar skipaleiðir.
Er land mítt lítið, so er verðin stór,
og veking elva havsins løg og sangir,
ein rødd av høvunum at hjarta fór,
gav míni stóru langtan sterkar veingir.

4. Lívið! Dýra undur eg var lutur av,
eitt ævinleikaboð av magn’ og anda,
sum skelvur gjøgnum loft og jørð og hav
við ljósi, myrkri, vøkstri og við vanda,
tað stutta bil, tú streymar gjøgnum meg, e
yðmjúkur hugur mín skal opin vera,
í skapninginum øllum tekkja teg
og tær í verki sátt og sømdir bera.

Orð: Karsten Hoydal
Lag 1: Hans Jacob Højgaard
Lag 2: Eyðun Sørensen Viðmerking:
Yrktur umleið 1960.