1. Hann rann sær kátur upp um heyg.
Av fuglur fleyg:
„Lat ungar mínar vera!
Teir eru millum fuglar enn,
sum tú ert millum vaksnar menn,
tú mást teim einki gera.“

2. Og lítli piltur reiðrið sá
sær tætt í hjá,
har fýra ungar lógu.
„Far burtur, tí vit ræðast teg,
vit liggja langt av tínum veg,“
so bønliga teir bóðu.

3. Men eina løtu piltur stóð,
„Tey sáru ljóð“
Har komu tankar mangir.
So segði hann við sjálvan seg:
„So satt eg livi, hugsi eg,
teir munnu vera svangir.“

4. Og kvikur hann frá reiðri rann
Og maðkar fann,
tá lýstur eygu bláu,
so gav hann seg at pota teir,
fyrst ein og síðan tveir og tveir
í nevini tey smáu.

5. Og naknu ungar søgdu:
„Takk“ Við hvønn ein maðk,
og ræddust ikki longur.
Teir ótu henda góða mat,
og brosandi við reiðrið sat
ein hjartansfegin drongur.

6. „So, nú tit hava onga neyð.“
Á fuglur fleyg
við hjartans glaðum sangi.
Og drongur heim úr haga gekk.
„Væl gangist tær,“
í løn hann fekk.
Hann gjørdist glaður leingi.