130
Hin vænasta rósan er funnin,
á hvassastu tornum útrunnin.
Vár Jesus, tann rósan, hon gróði,
hvar fólk fast í syndini svóvu.

2. Frá heiður vár spiltist hin fríði
Guðs bílæt at bera til prýði,
lá verøld í villu og oyði,
í synd vit tá øll burtur doyðu.

3. Guð rósuna læt tá fram spíra
at reinska og bøta vár' dýra
í syndini sekaða gróður,
so aftur hann verða kann góður.

4. Øll verøld seg eigur at frøa
og lovsálmar mangar at kvøða;
men stutt er tann kunnleiki nomin,
at rósan til jarðar er komin.

5. Tit harðvunnu tistlar og dáar,
hví halda tit tykkum so háar?
Hví standa tit altíð so reystir
í spillandi stórlæti festir?

6. O, leitið at eyðmjúkum støðum,
for Jesusi grátið á knøum!
Tá fáa tit Jesus í talu;
tí rósurnar vaksa í dali.

7. Mín Jesus, tú veri í vali
mær rósa og dýrgripur sæli!
Tær eitrandi lystir tú oyðir,
til kross tín meg blídliga leiðir.

8. Lat verøld meg háða og aga,
lat tornarnar stinga og naga,
lat lakið tey yvir meg breiða,
eg rósuna altíð vil eiga.

Brorson 1732. Ókendur.
Lag: Sl. 147 a og b.