137
Fagur himin er at sjá,
stjørnuglógvan, luftin blá,
stjørnur glampa, stjørnur bleiktra,
blídliga tær okkum veittra
upp til himmals foldum frá.

2. Stjørnulýsið jólanátt
skein sum vant á himni hátt,
alt í einum var at skoða
stjørna blonk á himnaboga
sum ein lítil stjørnusól.

3. Tá ið stjørna blonk og blíð
kom til sjóndar náttartíð,
søgnin var, at kongur ríkur,
ongum øðrum kongum líkur,
skuldi føðast her á fold.

4. Eystan fóru vísmenn, tá
henda stjørna var at sjá,
merkiskong teir vildu finna,
honum allar sømdir vinna,
sum her borin var í heim.

5. Komu teir til Dávids bý,
sum teir hittu kongin í,
eingin kongaborg at finna,
lítil smátta, fátæk kvinna
ruraði sítt barn í blund.

6. Stjørna leiddi vísmenn fyrst,
so teir funnu Jesus Krist;
okkum við ein stjørna leiðir,
okkum lívsins gøtu greiðir,
so vit finna Jesus Krist.

7. Gøtan liggur ljós og bein,
tí vár stjørna, bjørt og rein,
er Guðs sannleiksorðið ríka,
sum man aldri, aldri svíkja,
lýsir heim í faðirs høll.

Grundtvig 1810. J. Dahl 1912.
Lag: Sl. 68 a og b.