474
Guð Harrin leit av himni hátt
til jarðarríkið niður
at finna her eitt hjarta gott
við rættvísi og friði;
men her var einki mannkyn til
við sakloysi, sum Guð tað vil,
av heiminum ódálkað.
 
2. Tí tú sært mína syndaskuld,
mín skapari og faðir;
um heiminum hon øll var duld,
tú visti, hvat mær bagir.
At telja upp eg megni ei
øll brek, øll føll á míni leið,
tey stóru og tey smáu.
 
3. Men ráðini tú visti væl
- vilt syndarar ei týna.
«Nú sonur mín tað gera skal:
mín kærleika at sýna.
Hann maður er, men himni frá,
so ein og hvør, hann troystar á,
skal mær sum sonur vera.»
 
4. Nú Jesu trúgv er alt mítt treyst;
tó er tín ríka náði,
sum tú í Jesusi gav reyst,
ein gáta, eg ei ráði;
um hjarta mítt skal ugga fá,
eg klókskapi má víkja frá,
sum heimurin mær bjóðar.
 
5. O tú, sum skapti hjarta mítt
- tað loyndarfult man vera -
ger tú tað eins og hjarta títt
til himmal-spegl at bera;
so skal tín kærleiki fullvæl
mær kenna meir, enn eg veit av,
um tína ríku náði!
 
6. Tá sýna skal víst andin mær
við sínum ljósi bjarta
ta himnakós, sum Jesus sær
í hvørjum mannahjarta,
og rættvísi eg finna skal
í honum, sum alt gjørdi væl,
og sum tín góðska sendi.
 
7. Og tá, sum lotið rekur skýggj,
tín andi blítt meg leiðir,
mær ognast skal tann kenslan nýggj,
sum loyndarmál øll greiðir:
tú hevur skuldum útihýst
við Jesu navni fyrst og síðst,
í tí eg sælu eigi.
 
Sálmur 14,2-3. Grundtvig 1845.
Z. Brimnes ør.1-5 og S.A. Weihe ør. 6-7.
Lag: sum Sl. 118.